Na de weemoed en de pijn alsnog een fijn gevoel: Dat we dít mochten meemaken!

Woensdagmorgen kwam ik mijn bed maar niet uit. En toen dat uiteindelijk wel lukte, zaten mijn voor dat tijdstip te vrolijke en te drukke jongste zonen me aan de ontbijttafel nogal in de weg. Even later liep ik met gebogen hoofd over het schoolplein. Geen zin om wie dan ook gedag te zeggen.